Het leven ìs niet leuk…

Deze uitspraak deed mijn, nu tienjarige, zoon kort geleden. Door zijn antwoord op mijn navraag waar die uitspraak op gebaseerd was bleek eens te meer dat hij intellectueel zijn werkelijke (chronologische) leeftijd ver vooruit is.

Dat is ook één van die dingen waardoor hoogbegaafdheid zo lastig te begrijpen en te doorgronden is voor leerkrachten en ook wel voor ouders, die asynchrone ontwikkeling... even eenvoudig vertaald: Hoogbegaafde kinderen vorderen niet gelijkmatig/gelijktijdig op het intellectuele, emotionele en lichamelijke vlak, dat trekt “scheef”.

Ergens verwacht je, doordat je bijvoorbeeld al hele diepzinnige filosofische gesprekken met het kind kunt voeren of omdat hij/zij op jonge leeftijd al aardig doorheeft hoe de economie werkt of ze je bijvoorbeeld al alles in detail kunnen vertellen over fotosynthese, dat ze zich ook niet meer als kind zullen gedragen… Maar hoe gecompliceerd ook dat brein nu al werkt; dat wil nog niet zeggen dat ze de rest (emoties en gedrag, maar bijvoorbeeld ook bewegingen) óók al kunnen reguleren op diezelfde “intellectuele leeftijd”. (Ik vermoed: ‘hoe hoger het IQ hoe schever het kan trekken’)

Hun denkende brein (intellect) is namelijk al zo veel verder dan hun lijf is en ze weten gewoon nog niet goed hoe om te gaan met allerlei prikkels en emoties, die zeker bij een hoogsensitief kind nog eens extra intens zijn. Het is voor menig volwassene al lastig genoeg om onder woorden te brengen wat ze waar bij voelen, laat staan voor een kind wat nog in ontwikkeling is, nog veel woorden/begrippen te leren heeft en nog niet zo veel levenservaring heeft.

Dat kan dan voor verschillende uitingen zorgen die niet per se bij hun intellectuele of chronologische leeftijd horen.

Frustratie bijvoorbeeld kan zich bij het ene kind uiten in: boosheid en agressie (een kind van 8 met een woedeaanval als van een kleuter), een ander kind zal zich stilletjes terugtrekken (en bijvoorbeeld weer gaan duimzuigen of broekplassen) en weer een ander kan clownesk gedrag gaan vertonen > uitingen op een manier die allemaal meer passend zouden zijn bij een lagere chronologische leeftijd. Zoals bijvoorbeeld een tiener die een eigen bedrijf heeft opgezet maar nog wel met zijn knuffel slaapt, of een kind van 7 wat nog niet goed kan fietsen of zwemmen.

Dit zorgt allemaal niet alleen voor verwarring bij de omgeving, maar ook zeker bij het kind zelf.

Hier een paar van de vele innerlijke frustratie voorbeelden:
- Fysiek/motorisch kunnen ze nog niet wat ze in hun hoofd van plan zijn.
- Ze worden door anderen (nog) niet serieus genomen omdat ze "te jong" zijn
- Ze kunnen het mentaal niet goed verwerken dat ze sommige dingen fysiek nog niet kunnen of mogen
- Verwachtingen drukken op ze (Je bent toch zo slim ? Kun je dan nog niet eens ...??)
- Ze krijgen te veel prikkels die ze emotioneel nog niet goed kunnen verwerken.
- Etc.

Er zijn helaas heel veel hoogbegaafde kinderen die hierdoor “in de knoop (zijn ge-)komen”, die zich “niet goed genoeg” voelen, gefrustreerd zijn, negatieve (of zelfs zelfmoord-) gedachten hebben en/of “onhandelbaar” worden.

Daarom is het zó enorm belangrijk dat hoogbegaafde kinderen op tijd gezien en goed begeleid worden ! Dat zou héél veel ongelukkige kinderen, mede door bijvoorbeeld lange “wat is er toch met dat kind - medische molen trajecten”, kunnen voorkomen !

~  Er is geen “standaard hoogbegaafd kind”!