Onze kinderen groeien op met schermen: touchscreens, smartphones, tablets, laptops (in welk huis is nog zo’n logge pc te vinden?). Wat voor de Ouder/e generatie nog bijna ondenkbaar was is voor onze kinderen niet meer dan normaal. Ik herinner me nog de dag dat mijn toen 4 jarige zoontje naar de televisie liep om naar het volgende kanaal te willen “swipen” ! Je kunt het ze ook zeker niet ontzeggen want ze moeten met hun tijd mee. En ja, ook ik maak me wel eens schuldig aan 'een telefoon in zijn handen stoppen' als ik even rustig wil praten of winkelen.
Maar is die huidige ontwikkeling wel zo fijn ?
Wij, als Ouder/e generatie, denken vaak met weemoed terug aan de tijd dat we naar buiten werden gestuurd om te spelen: “kom maar terug als de straatlantaarns aangaan”. Wij leerden daardoor om te gaan met de buurtkinderen, of je ze nou aardig vond of niet, of ze nu slim waren of niet. Weer of geen weer wij waren buiten, we leerden compassie te hebben met degene die in de sloot gevallen was tijdens het voetballen, we leerden het zelf uitpraten als er ruzie geweest was en we leerden om iets anders te gaan doen als de bal lek was. Echter de huidige generatie zit liever achter een scherm Virtueel te spelen en O wee als de wifi het niet doet ! Om maar niet eens te spreken over de brutaliteit die mijn kind overneemt van de televisie: zoals “kom op gast !” en “loser”. Ik mis bij mijn zoontje soms (nog) de compassie en begrip voor anderen, wat ik hem zeker wel probeer bij te brengen, maar in de game-wereld is het normaal om anderen “te vernietigen” of om in Minecraft dieren dood te slaan… Ik heb daar moeite mee.
Het is lastig om een balans te vinden tussen 'vroeger' en 'nu', tussen geen schermen en te veel schermen.
Hoogbegaafde kinderen leven vaak meer 'in hun hoofd' en natuurlijk zijn er ook genoeg leerzame spelletjes. (Zelf speel ik bijv. ook graag een potje Wordfeud ;). Maar ik merk aan mijn zoontje dat hij zich toch anders gedraagt (lees: beter & minder boos) als hij een dag géén schermen ziet. Daarom hebben we hier de regel ingesteld: op dinsdag & donderdag geen schermen en alleen in de weekenden (tot 12u00) televisie. Het grappige daaraan is dat zoonlief dat zèlf soms stiekem toch ook wel fijn vindt. (Hij geeft zichzelf soms een “geen-schermen-dag” zelfs !)
Ook door hun sensitiviteit is het soms lastig om aansluiting te vinden bij andere kinderen, hoogbegaafde kinderen nemen vriendschap over het algemeen veel serieuzer dan niet hb kids en raken dan snel gekwetst als een vriendje van de vorige school niet eens meer weet wie ze zijn of nu ineens niet meer met ze willen spelen.
Al met al is het vaak lastig voor onze hoogbegaafde kinderen om aansluiting te vinden en prefereren ze regelmatig de digitale wereld boven de echte wereld. Mijn persoonlijke ervaring is echter dat mijn zoontje hierdoor bepaalde sociale vaardigheden minder makkelijk oppikt, lijkt het. Ik hoop van harte dat het nog aan de leeftijd ligt of aan de eventuele a-synchrone ontwikkeling: wat bijna onlosmakelijk verbonden is aan hoogbegaafde kinderen.
