Gedurende mijn hele leven zijn er, om mij te omschrijven, woorden gebruikt als: apart, raar, anders, te gevoelig en irritant. Dat laatste omdat ik blijf doorvragen en/of omdat ik het vaak (regelmatig tot ergernis van anderen) bij het rechte eind blijk te hebben... Alsook: bijzonder, te open, te eerlijk, bijdehand, wijs en puur (als ik geluk had) om mij te omschrijven. Mijn moeder gaf me in ieder geval (onbewust) vertrouwen mee door aan anderen te vertellen: 'die loopt niet in 7 sloten tegelijk'.
Vroeger niet en nog steeds kunnen mensen mij "niet plaatsen", weten niet wat ze met mij "aanmoeten". Ze kunnen gewoon niet geloven dat ik ècht geen bijbedoelingen heb en ècht zo puur, oprecht & open ben. Er zijn ook maar weinig mensen die mijn (nogal) directe eerlijkheid aankunnen. Vaak blijk ik daarmee namelijk een gevoelige snaar te raken waarvan ze liever niet gewild hadden dat ik die raak... Maar door mijn hoogsensitiviteit (ik noem het 'mijn antennes') voel ik nu eenmaal verborgen dingen.
Wat daar dan veelal uit voortkomt is dat ik die mensen, waarbij ik verborgen pijn en/of een gemis aan (zelf)inzicht voel, wil helpen, wat ik dan ook poog. Tijdens dat "therapeutische proces" probeer ik die persoon dan zelf aan het denken te zetten & vooral ook te laten vóelen. Ik wil ze daarmee 'hun eigen pure ik' laten omarmen, zelfreflectie & inzicht geven. In het gehele proces ben ik brutally honest alsook zeer oprecht, open en meelevend, dit wens ik dan ook van de ander, anders kan ik ze niet helpen. Ik hoef niet omzichtig benaderd te worden omdat ik hoogsensitief ben maar wel gewoon eerlijk, met respect en vriendelijkheid, wat ik ook aan de ander geef.
Ondanks dat mijn hulp meestal wel (maar lang niet altijd) gewaardeerd wordt ga ik vaak toch te ver in mijn behulpzaamheid, in mijn oprechte wens om iemand te willen helpen. Eigenlijk is het (willen) helpen van anderen voor mijzelf ook een leerproces (en ik leer nu eenmaal graag, óók over mezelf ; ) Veel mensen willen geen hulp aannemen en ik moet dat accepteren, hoe moeilijk ik dat ook vind. Meestal omdat ik ze (in het verloop) te dicht bij zichzelf breng en/of ze er nog niet aan toe zijn, ergens is dat ook wel te begrijpen en waarschijnlijk te vergelijken met de quote 'ongevraagd advies voelt als kritiek'.
Ik vermoed dat vele hoogsensitieve hoogbegaafden zich ook wel zullen herkennen in dit plaatje:
Wij zien vaak de uitkomst al terwijl de ander nog door een (verwerkings-)proces heen moet. Toen kwam bij mij het inzicht dat mensen nu eenmaal zelf door hun éigen proces heen moeten, anders worden zij er ook niet/s wijzer van... Je kunt het misschien wel een beetje vergelijken met huiswerk: Als ik het antwoord op de vraag al geef en mijn zoontje er dus niet eens over na heeft hoeven denken dan léért hij daar niets van !
Dat inzicht heeft mij veel rust gegeven, al blijft het voor mij moeilijk om niet (verder) te (mogen) helpen.
Al met al, en op velerlei gebieden, moeten hoogbegaafden accepteren dat ze niet altijd het antwoord al vóór mogen zeggen en dat we regelmatig als 'zonderling' en arrogant bestempeld worden.
(Oa. door al het bovenstaande had ik mezelf dan ook grotendeels teruggetrokken uit het zakelijke en sociale leven).
Maar omdat iedere hoogbegaafde, met zijn eigen eigenaardigheden en (hoog)gevoeligheden bijzonder is en nooit goed "geplaatst" kan worden, geef ik ze hun eigen "hokje" namelijk: 'Bijzonderlingen' !
