Hier zitten zowel positieve als negatieve kanten aan. Laat ik beginnen met de negatieve, want ik eindig altijd graag op een positieve noot.
We beginnen (in meerdere opzichten helaas), zo lijkt het, steeds meer op Amerika te lijken. Waar je met een fulltime baan soms al niet eens meer rond kan komen. Vele Amerikanen hebben twee of zelfs meer banen, hoe krom is dat…? De werk-privé balans is zoek en kinderen zien daardoor hun ouder(s) zelden. Maar ik dwaal af, terug naar Nederland.
De salarissen hier zijn jarenlang bevroren geweest, terwijl de kosten over het algemeen wel bleven stijgen en we daarvoor eigenlijk nooit afdoende gecompenseerd zijn. 'Interen' noemen ze dat volgens mij.
Als je een minimaal inkomen hebt zijn er nog wel toeslagen waar je voor in aanmerking kunt komen, maar als je net rond een bepaalde grens zwerft, vis je vaak net achter het net… En gezinnen met maar 1 kostwinner zijn ook zo goed als altijd de pineut.
Ik vraag me af of een brood ooit €1000 gaat kosten en of wij ook zoveel nullen achter onze euro's gaan krijgen, net als de lire/lira ooit… Maar die hersenkronkel even terzijde.
Laat ik even voorop stellen dat ik geen econoom ben en dit slechts schrijf vanuit mijn eigen belevingswereld, in ogenschouw nemende wat ik om me heen zie gebeuren, en hoe ik dat zelf ervaar. Daarnaast kan ik me natuurlijk veel indenken met mijn "overly wired brain".
Vele prijsstijgingen zijn eenvoudig te verklaren, grondstoffen worden immers steeds duurder (denk ook echt eens heel diep na over het waarom daarvan..) en natuurlijk het basis vraag-aanbod verhaal. En als de brandstofprijs stijgt... (door allerlei, vaak ook onvoorspelbare, omstandigheden) reken maar uit wat dan al het transport, mede voor im-/export ed., extra gaat kosten...
Maar daarnaast blijft hebzucht helaas ook nog steeds een enorme factor. De supermarkten rekenen ons hogere prijzen, maar… krijgen onze boeren of andere leveranciers daar wel wat van te zien?
Veel bedrijven zullen hun 'Corona verliezen' (logischerwijs) in willen halen, maar… al zou het maar per bedrijf 1 euro zijn, dan wordt dat, alles optellend, eigenlijk al te veel voor de gemiddelde Nederlander. En dan zijn er daarnaast dus óók nog bedrijven (en personen) die gewoon schandalig misbruik maken van het moment, en/of subsidies en/of toeslagen. Misselijk word ik daarvan. De rijken zijn in veel gevallen alleen maar exorbitant rijker geworden in Corona tijd, noem even een Jeff Bezos bijv. (inkomen zo'n $205 miljoen Per Dag!!). Waar is de balans vraag ik me af, en waar is 'eerlijk zullen we alle delen' gebleven, zoals je je kinderen opvoedt...(!). Die balans is al eeuwen kwijt helaas.
De vraag blijft… tot hoe ver kunnen de prijzen blijven stijgen? En hoeveel armoede gaat dat veroorzaken? Wat is realistisch (wat ook nog eens relatief is) en vooral waar/wanneer eindigt het, ooit? De huidige energieprijzen jagen al veel mensen de problemen in.
Het 'kwartje van Kok' hebben we volgens mij nooit meer terug gezien en die €1000 van Rutte zit ik óók nog steeds op te wachten. De tweedehands winkels floreren in ieder geval (behalve de mijne..), maar wat ik op zich toejuich want ik hou niet van verspilling (en daarbij is het ook nog eens gunstiger voor het milieu;).
Ok, en dan nu de positieve kanten nog even (vnl. voor anderen, maar positief (voor de wereld) desalniettemin).
Een mede oorzaak voor prijsstijgingen is tevens: Dat er in de landen waar veel grondstoffen vandaan komen (denk bijv. aan cacao, koffie, katoen, kobalt ed.) steeds meer erbarmelijke (werk)omstandigheden aangepakt worden. Er wordt/werd bijv. 'gebruik gemaakt' (lees: misbruik) van kinderen in de kobaltwinning en kledingindustrie, en cacaoboeren en katoenplukkers werden stevig onderbetaald. Al deze misstanden worden nu geleidelijk aan aangepakt, wat er dus voor óók voor zorgt dat de prijzen bij ons stijgen. Of bijv. dat we bewuster en meer biologisch gaan eten, wat productieprocessen ed. ook weer duurder maakt.
Maar ergens houdt het een keer op… De salarissen kunnen de prijsstijgingen niet meer bijhouden en waar blijven we dan?(?).
