'Het zit er wel in, maar het komt er niet uit...'
Dat is wat zijn basisschool vroeger over mijn man zei, en waarom we nu dus voor fulltime hoogbegaafdenonderwijs gekozen hebben voor onze zoon. Nu we door ons kind weten wat hoogbegaafdheid inhoudt, herkennen we er steeds meer van onszelf in (ook van vroeger). Zo b/lijkt het nu dus ook bij onze zoon te zijn: Het zit er wel in maar het komt er niet uit ! Hij laat niet zien wat hij kan, zit zichzelf enorm in de weg en blijft nog steeds onderpresteren.
De hoogbegaafde kinderen die een growth mindset hebben, tonen een onverzadigbare zucht naar kennis, willen steeds iets nieuws en hoe meer interessante onderwerpen
Mijn zoon zou het liefst alles in 1 keer kunnen, zonder dat hij daarvoor al te veel moeite hoeft te doen (lees: moet leren leren).
Want... leren is nu eenmaal onlosmakelijk verbonden met fouten maken en waarschijnlijk ook zelfs de beste leermeester !
Laatst zei hij nog: 'op de eerste twee scholen hoefde ik niks te doen, alles ging vanzelf', maar nu... op de fulltime hb school wordt hij aan het werk gezet en dat vindt hij niet zo geweldig...
Hij ziet alleen maar spoken en beren op de weg.
De mogelijkheden van zijn potentie zijn eindeloos maar hij ziet daar juist eindeloze mogelijkheden in om fouten te maken, dus doet hij zo min mogelijk of beter gezegd hooguit het vereiste werk, met moeite, want hij legt de lat onbereikbaar hoog voor zichzelf.
Ik, met mijn growth mindset, word daar erg verdrietig van, maar waarschijnlijk heb ik makkelijk praten omdat ik niet vastzit in zo'n vreselijke fixed mindset. Daarom hebben we nu een coach in de arm genomen en die zal er nog een hele kluif aan hebben. Want met al mijn (levens-)wijsheid, liefde en goede wil lukt het mij helaas niet om tot hem door te dringen (hij is een echte oester) en is het voor hem makkelijker, waarschijnlijk omdat het veiliger voelt, om met een buitenstaander te praten.
Van de misconcepties over hoogbegaafden word ik dus erg verdrietig:
- 'Hij is toch zo slim ? Dan moet alles toch makkelijk gaan ?'
- 'Hoezo is hij ongelukkig ? Ik wou dat ik zo slim was, dan wist ik het wel !'
- 'Hoezo hij heeft uitdaging nodig ? Hij kan toch wel gewoon even een boekje lezen op de gang als de rest nog bezig is ?'
Die exclusie voelen ze, afwijzing is wat ze al zo vaak ervaren hebben in hun jonge leventje en dan vind je het gek dat ze geen moeite meer doen ??
Hoogbegaafd zijn is helemaal niet "makkelijk" ! Ga de thuiszitters maar eens tellen, kijk eens naar de kinderen die ondertussen in therapie zijn (al dan niet omdat ze evt. óók nog eens de (mis??)diagnose ad(h)d, pdd-nos, autisme of wat dan ook gekregen hebben), tel de hoeveelheid kinderen die buikpijn hebben als ze naar school moeten, zie de kinderen die onderpresteren om maar niet op te vallen en vervallen zijn in "sociaal gewenst gedrag" om er maar bij te mogen horen. Deze kinderen zijn naast hoogbegaafd óók nog eens zeer sensitief waardoor ze helemaal in de knoop raken. Daar word je echt niet vrolijk van.
Deze kinderen verdienen minstens net zoveel aandacht en hulp als de kinderen die aan de onderkant van het intelligentiespectrum zitten. Vooral ook omdat jeugdtrauma's later best nog eens voor problemen zouden kunnen zorgen. Dit zou heel goed een van de redenen kunnen zijn dat veel hoogbegaafden niet eens de universiteit halen, door die continue afwijzing en het onbegrip.
Mijn zoon heeft ondertussen (met zijn 9 jaar oud) al een heel fort om zich heen gebouwd en gedraagt zich nu onverschillig. Hij zegt: 'Ik ben niet níet gelukkig, maar ik ben niet Òngelukkig'. Als daar je moederhart niet van breekt dan weet ik het niet meer...
*Front photo above article by Aaron Burden on Unsplash
