Iemand vroeg mij laatst wat ik belangrijker vond mbt het schrijven van mijn columns:
Voldoening of Erkenning ? Mijn antwoord was : Voldoening is fijn, maar erkenning voor wie (en wat) ik ben is ook fijn.
Zeker als je je hele leven die erkenning nooit echt gehad of gevoeld hebt.
Door de vele reacties op mijn schrijfsels merk ik dat ik niet meer 'the odd one out' ben, er zijn méér "rare" mensen zoals ik !
Dus als ik op dit moment zou moeten kiezen mbt mijn columns dan kies ik voor 'Erkenning'. (Al geeft de herkenning bij vele lezers mij ook wel voldoening:)
Die persoon verstond onder 'erkenning': 'Waardering van anderen', maar dat is niet wat ik eronder versta. Een '(a)typisch' voorbeeld : een kind 'waarderen' is toch echt wel iets anders dan een kind 'erkennen'. (Het zijn tenslotte ook twee verschillende woorden;)
Vanuit mijn optiek kun je iemand, of bijv. zijn standpunt, erkennen en respecteren, wat niet per definitie betekent dat je het met diegene eens bent of hem/haar waardeert. Mijn betekenis ervan is: dat je gezien wordt voor wie je bent, een validatie van je 'Zijn'.
Vele hoogbegaafden moeten dit ontberen, zeker kinderen.
De laatste tijd is er steeds meer berichtgeving rondom hoogbegaafdheid, helaas zijn het meestal alleen de "wonderkinderen" die het nieuws halen, waardoor er echt een vertekend beeld ontstaat van wat hoogbegaafd zijn nu werkelijk inhoudt. Er komt inhoudelijk namelijk veel meer bij kijken dan alleen maar 'een hoog IQ hebben'. Het is ook een bepaalde combinatie zijnskenmerken, waardoor ze doorgaans eerder nog gehinderd worden dan dat het bijdraagt aan succes, zeker bij kinderen.
Er zijn genoeg hoogbegaafden die vroeger zelf overtuigd waren, of het gevoel werd gegeven, dat ze dom waren, omdat ze anders dachten en reageerden dan klasgenootjes. Omdat ze de standaard opgaven anders interpreteerden dan anderen en/of omdat ze niet meeliepen met, danwel afweken van "de massa".
Daarbij is een flink aantal volwassenen er nu pas achter gekomen dat ze hoogbegaafd zijn, veelal door de ontdekking dat hun kind hoogbegaafd is. Voornamelijk ook omdat er in hun jeugd nog vrijwel niets over bekend was of, wanneer het wel bekend was in een zeldzaam geval, er vooral geen ruchtbaarheid aan gegeven mocht worden want 'doe maar normaal dan doe je al gek genoeg' of 'pas maar op dat je niet naast je schoenen gaat lopen'.
Nog steeds hangt er een 'air' om hoogbegaafdheid heen dat (ouders van) hoogbegaafden "opscheppers" zijn en nòg steeds durven mensen er niet voor uit te komen dat ze zelf, of hun kinderen, hoogbegaafd zijn uit angst dat ze als 'arrogant' bestempeld zullen worden.
Maar laat ik je dit zeggen:
Hoogbegaafden halen geen voldoening uit vertellen dat ze hoogbegaafd zijn en àls ze er al over praten dan is het omdat ze erkend willen worden !
