Mijn eerste gedachte wanneer iemand dat roept is:
Hoe harder je het roept, hoe meer het waar is.

Maar... dat zou een niet eerlijke aanname zijn. Je kunt én mag namelijk niet een persoon in z'n geheel wegschrijven als 'onzeker'!

Want iederéén heeft dingen waar ze zeker over zijn (cq zich zeker in voelen) en dingen waar ze onzeker over (of bang voor) zijn. Het hangt er namelijk helemaal vanaf in welke situatie je mij tegenkomt of je mij als 'zeker of onzeker persoon' zou bestempelen (en ik heb toch al zo’n hekel aan de 'niet verder kijken dan je neus lang is' cultuur).

Bijvoorbeeld: als ik goed in m'n vel zit en je zou mij ontmoeten op een netwerkbijeenkomst dan denk je wellicht: Wow daar staat echt iemand! (is me meer dan eens verteld:). Dan kan ik echt 'power' uitstralen. Maar als je mij bij de tandarts tegen zou komen dan zie je waarschijnlijk alleen maar een klein hoopje ellende.

Dus iemand 'in z'n geheel' beoordelen op een willekeurige situatie, een aandoening, sensitiviteit, emotionele uitingen of een momentopname ed. zou (nogal) unfair zijn.

Vele hoogbegaafden zijn helaas 'onzeker' geworden (dan wel gemaakt..), omdat ze nooit écht begrepen zijn (en andersom ook vaak anderen niet begrepen) en daardoor het gevoel hebben gekregen dat ze zèlf gek of dom waren. Dit -gevoel- kan heel lang en diep doordragen.

Ik ben één van die hoogbegaafden die vanuit z'n vroege jeugd het -gevoel- heeft meegekregen 'nooit goed genoeg te zijn', en "lastig” (want.. altijd vragen hebben) en “te/over/gevoelig” (‘stel je niet aan, zo erg is het niet’).
Combineer dat met een onder hoogbegaafden veelvoorkomende perfectionistische inslag et voilá, het onzekerheidszaadje is geplant.

Daarnaast zorgt het hoogbegaafde brein ervoor dat ze allerlei uitzonderingen en gevaren of gevolgen ergens van kunnen zien waardoor ze wellicht als 'onzekere twijfelaars' over kunnen komen. 'Men kan immers nooit alles weten, dus hoe kan iemand dan 100% zeker ergens van zijn??'

Hun grote mate van empathie kan er evenzo voor zorgen dat ze als 'onzeker' (‘te soft’?) overkomen. Zelf reageer ik bijv. averechts op “dwang”, waardoor ik ook iemand anders niet graag iets op wil dringen, en daardoor dus als 'niet sterk genoeg' getypeerd zou kunnen worden.

'The whole problem with the world is
that fools and fanatics are always so certain of themselves,
and wiser people so full of doubts. - Bertrand Russell'

Echter zet een hoogbegaafde in een situatie waar ze zichzelf mogen zijn, pak een topic waar ze verstand van hebben of zich comfortabel (mee) voelen en je zult een stralend en zeker persoon zien!

Dus… ben 'ik' onzeker? Op bepaalde gebieden nog wel, maar op andere gebieden weer helemaal niet. Net als iedereen.

Het hele leven is een groeiproces, en de een zal sneller het gewenste bereiken dan de ander, eenieder heeft nu eenmaal zijn eigen proces te doorgaan en hoe meer je in de spiegel je eigen 'demonen' aan durft te kijken, hoe sneller dit proces zal gaan. Er zijn er echter ook die het nooit zullen bereiken...

Wat mijzelf betreft durf ik wel te zeggen dat ik, in het algemeen, op de schaal van zelfontwikkeling, het aankijken van trauma's, het tonen van mijn kwetsbaarheden, het onderkennen van mijn zwakheden, de theorie van Dabrowski en Maslow’s piramide ed. al aardig 'volgroeid' ben. De mensen die mij écht kennen zullen mij dan ook typeren als een sterke en charismatische vrouw.

Betekent dat dat ik niks meer te leren heb of dat ik geen 'demonen’ meer heb, natuurlijk niet. Ik vermoed dat degenen die dat Ultieme Punt bereikt hebben zeer zeldzaam zullen zijn. De Dalai Lama misschien (al zal hij dat waarschijnlijk nooit van zichzelf zeggen), met zijn 86 jaar... Je bent tenslotte nooit uitgeleerd.

Maar maakt het uiten van emoties, het tonen van kwetsbaarheden,
het onderkennen van mijn zwakheden mij dan 'minder sterk' of 'onzeker'?
Zeer zeker niet, eerder het tegenovergestelde!