Als je aan een hoogbegaafd persoon vraagt: ‘Hoe voel(de) jij je ten opzichte van anderen’, zal waarschijnlijk de overweldigende meerderheid antwoorden: ‘anders’.

Dit ‘zich anders voelen’ zorgt er bij veel hoogbegaafde kinderen (en tevens volwassenen) voor dat ze zich (soms) eenzaam voelen, onbegrepen, ze missen ergens een connectie/aansluiting met anderen. Het komt ook regelmatig voor, doordat ze zich 'anders dan de rest' voelen, dat ze aan zichzelf gaan twijfelen en gaan denken: ‘Ben ìk dan degene die dom of gek is ¿’ (of iets dergelijks). Daarom zijn zogenoemde ‘peers’, zeker voor kinderen in ontwikkeling, zo belangrijk.

Mijn columns schrijf ik vanuit mijn eigen belevingswereld en ik besef terdege dat je geen enkel uniek mens over één kam kan èn mag scheren, er zijn er echter velen die zichzelf in mijn, soms algemeen gestelde, verhalen herkennen.

Het gegeven dat naar alle waarschijnlijkheid het leeuwendeel van de hoogbegaafden tevens hoogsensitief is maakt ook dat ze zich meestal goed in kunnen leven in anderen.

Echter juist daarin schuilt ook het gevaar dat ze overprikkeld worden omdat ze vaak te véél (non verbale) informatie tot zich nemen van anderen en daarom ook ‘tijd voor zichzelf’ nodig hebben om daar weer van te herstellen.

Kinderen spiegelen zich aan hun omgeving, willen er nog graag ‘bijhoren’ en hebben in de meeste gevallen nog niet de “geestelijke kracht” om voor (lees wellicht ‘achter’) zichzelf te gaan staan. Volwassenen worden geacht dit wel te kunnen.

Ikzelf ben de laatste jaren vooral sterker geworden door meer voor mijn eigen welzijn te kiezen, wat zeker niet gelijk staat aan dat ik niet om anderen geef.

De sociale verplichting dat je regelmatig aan anderen moet vragen ‘hoe vergaat het je ?’ is dan ook iets wat ik nooit goed begrepen (of onder de knie gekregen) heb. Want vanuit mijn beleving werkt het anders : mijn deur/schouder/oor staat altijd open en als je wat kwijt wilt mag je me dat te allen tijde vertellen. Móet ik anderen bellen om plichtmatig te vragen ‘hoe het gaat’? Dat doet voor mij de oprechte (& spontane) waarde geweld aan. En stoor ik je dan juist niet ?? Dat ik niet bel staat zéker niet gelijk aan dat het me ‘niet interesseert’ noch dat ik ‘niet meeleef’. Nb. daarbij hou ik ook nog eens niet van bellen, er zijn tegenwoordig genoeg andere, minder invasieve, communicatiemiddelen.

Mijn hoogsensitiviteit zorgt er vaak juist voor dat ik me te véél inleef en te véél aanvoel en daarom kies ik bewust voor veel rust/afzondering wat weer niét gelijk staat aan dat ik a-sociaal ben. Helaas wordt dit door sommigen wel zo opgevat en dat vind ik jammer en zonde, maar... dat (egocentrische?) idee zit in hún beleving en niet in de mijne, in mijn beleving sta ik altijd voor ze klaar.

♦ Is er echt een werkzame middenweg vraag ik me af

Persoonlijk heb ik me gelukkig zelden meer eenzaam gevoeld in mijn volwassen leven, want ik ben graag alleen, om mezelf te beschermen tegen overprikkeling.

Maar is “eenzaamheid” dan de prijs van het ‘gewoon jezelf (& gelukkig) willen zijn’? Een niet te vermijden gevolg van 'je eigen weg kiezen'? Omdat anderen simpelweg vinden dat je behoort te voldoen aan alle sociale verplichtingen en het gewoonweg niet accepteren dat jouw manier van voelen en communiceren ánders is dan “de standaard”?

Waarom kunnen we elkaar niet gewoon waarderen voor wie we zijn ?

*Zie ook mijn column: Hoogsensitief; Egöisme of zelfzorg ?