In analyseren zijn hoogbegaafden erg goed. Maar waar houdt dat op ? Bij de zelfanalyse of ook dáár niet ? En wanneer gaat gezonde zelfreflectie over in het jezelf te véél belasten, door bijvoorbeeld te veel twijfelstress of (niet productief) schuldgevoel ?

Door hun sensitiviteit zullen hoogbegaafden zich waarschijnlijk dingen sneller aan trekken en zullen ze de fout eens te vaak eerder bij zichzelf zoeken dan bij een ander, met name in de meer persoonlijke situaties/relaties.

In veel van deze situaties zal ik ook eerst naar mezelf kijken. Was het mijn schuld ? Doe ik het wel goed ? Is er iets aan te doen ? Moet het anders ? Kan het beter ? Is open communiceren de oplossing ? Doe ik de ander kwaad ? Wat voel ik daar zelf bij ? Enzovoorts.

Toch moet je op zo'n moment ook beseffen dat de kans groot is dat die ander er veel minder wakker van ligt dan jij… Waar/Wanneer houdt dat schuldgevoel of die twijfel dan op ?

Nu las ik laatst een interessant artikel met als kop: 'Wat is het verschil tussen verantwoordelijkheid en schuldgevoel'. Dat was een verhelderend stuk. 

Ik kan nu tegen mezelf zeggen: 'Ik heb er alles aan gedaan wat binnen mijn bereik lag om verbetering in de situatie te brengen, neem daar ook mijn verantwoordelijkheid voor en ik accepteer de consequenties'
en 'nu is het tijd voor de ander om óók zijn/haar verantwoordelijkheid te nemen en de consequenties te dragen'.

Het is niet mijn taak om óók hun consequenties met me mee te dragen…
Hoe rot ik dat misschien ook voor ze vind.

Zelfreflectie is een mooi, gezond, nodig en leerzaam proces, echter vaak ook pijnlijk. Ik zie mijn eigen tekortkomingen maar ook mijn authenticiteit en ik heb door mijn openheid in ieder geval 'geen lijken in de kast', geen 'donkere gaten in m'n ziel' en dat zie ik persoonlijk als een groot goed.