(Lees ‘moeten’ in de vorm van: ‘er wordt van ons verwacht…’)
We moeten werken, we moeten presteren, we moeten sociaal zijn, we moeten onze taken af hebben, we moeten een opgeruimd en brandschoon huis hebben, we moeten sporten, we moeten slank zijn, we moeten naar alle verjaardagen, we moeten moeten móeten maar… (Note: in het woord ‘moeten’ is ‘moe’ zeer aanwezig ;).
En niet alleen van de maatschappij maar vooral ook van onszelf ! De ‘moeten’ van de maatschappij kunnen we hier en daar nog wel eens aan onze laars lappen, maar de ‘moeten’ van onszelf kunnen best schadelijk zijn… Het zorgt voor veel fysieke onrust (stress) in je lijf en heeft tevens invloed op je geestelijk welzijn want… ‘als ik dit of dat nu niet doe dan…’ > vul hier maar de nodige schuldgevoelens in.
Ik neem zó veel onrust waar, alles gaat maar sneller en we ‘moeten’ steeds maar méér ! Mijn lijf (vnl. mijn spieren) in combinatie met mijn geest zijn al in geen tientallen jaren meer, echt diep tot rust gekomen ! (Een paar gelukkige maar helaas zeldzame momenten daargelaten). Zelfs tijdens mijn slaap ben ik nog druk bezig.
Het zijn ook vooral de ‘moeten’ van mezelf die met enige regelmaat op me wegen. (De ‘moeten’ van de maatschappij heb ik gelukkig enigszins van me af kunnen schudden).
Het is eigenlijk vaak pas als je ‘a life changing’ iets meemaakt (zoals bijvoorbeeld de ziekte van mijn beste maatje of de vroege dood van een andere) dat je gaat relativeren. Dan bedenk je: Is het nu écht zó erg als je huis een rommeltje is ? Vergaat de wereld als je eens iets niét doet ? Ga je dood als je niet op gezette tijdstippen stofzuigt ? Is het nu echt zo belangrijk wat ‘anderen’ van je (zouden kunnen) denken ? Moet je je nu echt schamen als je geen “size zero” bent ? Nee, natuurlijk niet !
Zorg ook eens voor je geestelijk welzijn ipv alleen voor je uiterlijk. Lééf, doe gek, geniet, neem rust, heb lief !
Ik merk dat veel mensen nog steeds de essentie van het leven missen en dat ze maar mee blijven rennen in ‘the ratrace’ om maar nóg meer geld te verdienen, een grotere auto te rijden, om status te verkrijgen, om het ego maar gestreeld te krijgen in plaats van dat ze eens de tijd nemen om andere mensen dieper te leren kennen of mooie herinneringen te maken met de mensen van wie ze houden. >>Mind you… ‘one day’ may be too late…!
Ik vertel op zich nu niets nieuws, maar het spijtige is dus dat er in veel gevallen éérst iets ergs moet gebeuren vooraleer dat besef komt. Waarom is dat ? Waarom moet je het eerst zover laten komen ?? En Waarom is ‘genoeg’ eigenlijk ‘nooit goed genoeg’?
